به گزارش «تابناک»، «دانیل گرابر» تحلیلگر مسائل سیاسی و اقتصاد انرژی در مطلبی پیرامون قرارداد اخیر گازی میان ایران و عمان به نکته ظریفی در این قرارداد اشاره کرده و می‌کوشد تا از یک جنبه کاملا متفاوت به این قرارداد گازی نگاه کند.

تلاش این تحلیلگر بر آن است که جدای از تبلیغات صورت گرفته پیرامون این قرارداد گازی در رسانه‌های داخل و خارج از ایران، پیام مهمی را که در درون این قرارداد گازی نهفته است، به مرکز توجه منتقل کند.

وی در بخش‌هایی از این مطلب آورده است:

قرارداد گازی که هفته گذشته بین ایران و عمان به امضا رسید، بازتاب‌های گسترده‌ای در میان رسانه‌های داخلی و خارجی و همچنین محافل سیاسی و اقتصادی داشت.
قراردادی که ‌طولانی مدت برای صدور گاز ایران به عمان به امضا رسید، به باور بسیاری جار زدن تحولی بود که در قرارداد مسکوت مانده از سال 2007 به وجود آمده بود؛ تحولی که گویا زنگنه به دنبال آن و امثال آن در صنعت نفت و گاز ایران است.

این قرارداد مورد استقبال طرف عمانی نیز قرار گرفت و وزیر انرژی این کشور گفت‌ ‌هر دو طرف برای عملی کردن قرارداد خط لوله زیر‌دریایی انتقال گاز به عمان، بسیار «مشتاق هستند».

اما پیام مهمی که پشت این قرارداد گازی میان ایران و عمان بسته شد، صرف‌نظر از تبلیغات وسیعی که پیرامون آن در ‌رسانه‌های داخلی و خارجی صورت گرفت چه بود؟

از چند جنبه دیدار نمایندگان عمان با مقامات ارشد ایرانی، رویداد نادری به شمار می‌آید. ایالات متحده آمریکا، عمان را ‌متحد با سابقه و قدیمی در منطقه می‌شناسد که بخشی از واردات نفت آمریکا از این کشور انجام می‌گیرد.

پیش از این، وزارت خارجه آمریکا اعلام کرده بود که بازارهای نفت عمان و خدمات مربوط به آن باید همچنان توسعه یابد؛ این به معنی آن است که ایران با این قرارداد گازی و فروش نفت خود به عمان به یکباره به تاخت و تاز در این میدانی که آمریکا تعریف کرده، خواهد پرداخت. در واقع هیأت عمانی در سفر خود به تهران، حامل پیامی از سوی آمریکا بودند که مقامات ایرانی در این زمینه، واکنش و سخنی ابراز نکردند.

این امر به معنای آن است که با توجه به آن که به باور بسیاری از تحلیلگران سیاسی و اقتصادی، پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ایران، ایالات متحده چندان روی خوشی به چهره تازه راه یافته به رأس دولت در ایران ـ که خود را معتدل نیز معرفی می‌کند ـ نشان نداده، اکنون توپ در زمین ایران افتاده است.

هم‌اکنون این که حسن روحانی در خصوص خارج کردن ایران از انزوا جدی است و توان آن را به خوبی دارد، یا آن که تنها به گونه‌ای در حال پیش بردن بازی است که برد خود را در آن «القا» کند تفاوتی در وضعیت ایجاد نمی‌کند.